تُرکِ من

به قافیه ها خندیدی

ردیف و وزن ، رویِ ماندن نداشتند

و روایت های دلم رها شد ، ولنگار ،

شعرم اکنون امیرکی است

که هر گونه و هر جا بخواهد

می تازد و سبزه ها را به پایکوبی مرکبش می سپارد .

حالا تنها روایت مانده است :

تعریف ، تداعی ، تکرار ، بازخوانی ، کژخوانی و ترانه .

تو را به هزار ترانه پیوند می زنم

تا همه ی شهر تو را زمزمه کنند  .

از هر جا هر چه خواهی شنید

شرحِ تاتارِ چشمان تو

در سبزوارِ دل من است

حتا پروانه های کوچه باغ ها را  هم

از دم تیغ گذراندی

تُرکِ من !